هنر درمانی

از آنجا که آثار هنری که در راستای درمان از آنها سود جسته می‌شود، فقط به دلیل ارزش ارتباطی فوری‌شان ارزیابی می‌شوند، بر رشد کامل آثار هنری معنایی، پافشاری نمی‌شود. روش‌های هنری که به تعبیر و تفسیر خود به خود می‌انجامد، به این پشتوانه و امید ارائه شده‌اند که درون مایه‌های ناخود آگاه ذهن بند سانسورهای رها شوند. درمان از راه تداعی‌های کلامی و جمع‌بندی آن مورد تفسیر قرار می‌گیرد. چگونگی رشد و گسترش و تقویت پدیده «انتقال» (انتقال احساساتی که مُراجع نسبت به افراد مهم زندگی اش دارد، به درمانگر) و همچنین کنترل و مهار آن، نقش مهمی در هنر درمانی روانکاوانه (تحلیل بنیاد) دارد.
چون درمان به ارزش های ذاتی موجود در خود هنر وابسته است، درمانگر می کوشد تا به مراجعان خود یاری رساند تا در اندازه توان‌شان به آفریدن آنگونه آثار هنری بپردازد که کیفیت بیانگری و ژرفای آن آثار، برای دیگران هم قابل شناسایی باشد. در همین حال، باید پیش چشم و ذهن داشت که آثار هنری به تناسب سن‌های گوناگون و مراحل رشد شناختی و هنری افراد برگزیده می‌شود. درمانگر از پیشینه بالینی خود برای پاسخگویی به پیام‌های پنهان و نمایانی که در سرنوشت هنر موجودند سود می‌جوید.
امروزه هنر درمانی افزون بر بیمارستان‌های روان پزشکی دولتی و خصوصی مراکز نگهداری سالمندان مؤسسه‌های مددکاری و مدرسه‌های کودکان و نوجوان استثنایی و زندان‌ها به مطب‌های خصوصی روان پزشکان و روانشناسان نیز راه یافته است.