گروه های استارتاپی مشهد روز به روز در حال افزایش هستند که به معرفی برخی از این گروه ها میپردازیم امیدواریم که از این گروه ها حداکثر بهره رو ببرید
لینک گروه استارتاپونه
گروه مهربانان
گروه استارتاپ باکس
گروه سانباپلاس
گروه همفکر
استارتاپ
استارتاپ (به انگلیسی : Startup – Start-up ) به معنی فارسی شرکت نوپا شناخته می شود
در تعریف استارتاپ ساده شرکت نوپا و جدید است ولی چون در سال های اخیر استارتاپ ها در زمینه فن آوری دیجیتال شکل گرفته اند گاهی در تعریف استارتاپ آن را در زمینه فن آوری دیجیتال معرفی کرده اند به عنوان مثال در دیکشنری وبستر استارتاپ را یک کسب و کار جدید معرفی کرده است ولی تعریف استارتاپ از نظر مرکز کسب و کارهای کوچک آمریکا (USSBA ) استارتاپ کسب و کاری عموما حول محور تکنولوژی شکل گرفته و پتانسیل رشد بالایی دارد
مقیاس پذیری یک استارتاپ
مهمترین شرط استارتاپ بودن مقیاس پذیری است که در ادامه به آن توضیح خواهیم داد.
نا متناسب بودن رشد بالای یک کسب و کار، نسبت به هزینههای آن، مقیاس پذیری نام دارد.
به عنوان مثال یعنی اگر به فرض درآمد کسب و کار شما نسبت به سال گذشته ۱۰ برابر شده باشد ولی هزینه هایتان ثابت مانده باشد، احتمالا به مقیاس پذیری رسیده اید.یا برعکس، اگر به فرض با ۲ برابر شدن درآمد کسب و کار شما، هزینههایتان نیز ۲ برابر شود، این کسب و کار مقیاس پذیر نیست (حداقل در آن مقطع). توجه داشته باشید مقیاس پذیر بودن یا نبود ربطی به موفقیت کسب و کار شما ندارد و در حالت دوم سود شما نیز قاعدتا ۲ برابر شده و کسب و کارتان رو به رشد و پیشرفت است. ولی مقیاس پذیر نیست.
کسب و کارهایی که مقیاس پذیر نیستند، معمولا خیلی زود به سقف میخورد. رستوران سر کوچه شما فقط ظرفیت پذیرایی از ۱۰۰ نفر را دارد. اگر آن رستوران بخواهد درآمد روزانه خود را ۲ برابر کند، باید یک شعبه دیگر با آشپز، میز و صندلی و گارسون جدید بزند که هزینه هایش نیز ۲ برابر میشود. ولی استارتاپی مانند اینستاگرام را در نظر بگیرید که از صفر تا ۳۰ میلیون کاربر را در ۲۴ ماه طی کرد، ارزش یک میلیادر دلاری را از فیسبوک گرفت، ولی کلا ۱۳ تا کارمند بیشتر نداشت. هزینه های اینستاگرام نسبت به رشد و تعداد کاربرانش بسیار ناچیز بود. یا استارتاپ واتس اپ، که ۴۵۰ میلیون کاربر جذب کرده بود، به قیمت ۱۳ میلیادر دلار فروخته شد و ۵۰ تا کارمند بیشتر نداشت. این شرکتها مقیاس پذیر اند، و دقیقا ارزش بالای آنها هم بخاطر مقیاس پذیری آنها است.
پس استارتاپها کسب و کارهایی هستند که رشد بالایی دارند و (معمولا از طریق نرم افزار و فناوری) میخواهند به مقیاس پذیری برسند.
حال شاید با خود بگویید اگر این طور باشد چرا همه نمی توانند استارتاپ بزنند ؟ در جواب این سوال باید گفت که در حال حاضر هیچ فرمول ثابتی برای راه اندازی و رشد یک سرویس استارتاپی وجود ندارد .
هیچ کس نمیتواند به شما بگوید که اگر فلان کار را شروع کنید و کیفیت محصولتان خوب باشد، بی شک در ظرف ۳ یا ۴ سال میتوانید مثل زاکربرگ دنیا را بگیرید و میلیادر شوید.
همه استارتاپها در حال جستجو برای پیدا کردن مدل تجاری ای هستند که ۱) مقیاس پذیر باشد و ۲) مشتریان زیادی جذب آن شود. ترکیب این ۲ مورد باعث میشود که خیلی از استارتاپها شکست بخورند. آمار جهانی میگوید که از هر ۱۰۰ استارتاپ ۹۰ تا از آنها شکست میخورند، و از ۱۰ تای باقی مانده فقط شاید یکی از آنها به موفقیت استارتاپهای معروفی مثل آمازون و فیسبوک و گوگل برسند. اکثر استارتاپ ها هیچ وقت نمیتوانند مشتریان زیادی را جذب کنند.
احتمال بالای شکست باعث شده است که استارتاپها به روشهای چابک و ناب، بیشتر و بیشتر رو بیاورند. بجای اینکه از روز اول شرکتی ثبت کنند و سر سهم شراکت با هم دعوا کنند، یک گروه موقت تشکیل میدهند که از طریق آزمون و خطا، راههای مختلفی را امتحان کند. بجای اینکه ۶ ماه درب اتاق خود را ببندند و کد بزنند، در ظرف ۶ روز یک محصول اولیه ای به تعدادی مشتری عرضه میکنند تا ارزشهای محصول خود را با توجه به بازخورد مشتریان بسنجند. بجای اینکه طرح تجاری ۱۰۰ صفحهای تالیف کنند و سعی کنند پنج سال آینده را پیش بینی کنند، در ۱۰ ساعت مدل تجاری خود را بر روی بوم کسب و کار پیاده می کنند و قدم به قدم با مصاحبه با مشتریان اولیه خود، به اعتبارسنجی فرضیات کسب و کارشان می پردازند. استارتاپها لازم است با برداشتن قدمهای کوچکتر، حساب شدهتر و با ریسک پایینتر جلو بروند.
پس تعریف آکادمیک یک استارتاپ میشود:
یک سازمان موقت که در جستجوی یک مدل تجاری مقیاس پذیر و پایدار است.
ولی خوب این تعریف هم کاملا تمام زوایا و شرایط یک استارتاپ را توضیح نمیدهد. استارتاپها مثل شطرنج میمانند، قواعد بازی را میتوان در چند دقیقه یاد گرفت ولی حرفهای شدن، پیشبینی نیازهای بازار آینده، و ضریب موفقیت بالا، سالها تمرین لازم دارد.